.........

ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟ.

ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΝΕΡΟΥ.

Και ΥΣΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ. ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ.

<< ΕΚΛΕΙΣΑ ΛΕΕΙ  ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΩΝ  ΠΑΛΑΜΩΝ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ. ΜΑ ΗΤΑΝΕ ΠΝΙΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ. ΑΝΟΙΞΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΙΕΣΧΙΖΑ ΤΗΝ ΟΔΟ ΜΕ ΤΑ ΦΥΚΙΑ ΕΝΑ  ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΕ ΤΙΣ ΚΟΤΕΣ ΝΑ ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΑΝΕ ΤΟ ΧΩΜΑ ΜΟΥ ΕΓΝΕΨΕ. ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΑΡΙ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΕ ΑΝΕΜΕΛΑ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΘΩΣ ΜΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΠΕΡΑΣΕ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΞΙΣΤΑ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ. ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΑΚΡΥΑ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΝΕΡΟ ΑΥΤΟΚΝΟΝΗΣΕ ΔΑΚΡΙΣΜΕΝΗ.

ΠΛΗΣΙΑΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΕΝΑ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΒΥΘΟ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ. ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑ ΑΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΝΑ. >>

<<ΤΑ ΚΡΙΝΑ?>>

<<ΠΑΝΤΟΥ>>

στην τατ